روی تخت سفید دراز کشیده بودم

و نگاهم را از سه کنج دیوار و سقف کشیدم

روی تابلوی دخترکی که انگشت گذاشته بود روی بینی قلمی اش

و می گفت: "هیییییس " من هم به او گفتم ازین هم ساکت تر ؟

منکه این چند روزه از همیشه ی عمرم ساکت تر بودم

می دانی عکس جان عآطی قول داده که برایم نارگیل بخرد

به همین دلیل دختر خیلی خوبی ست اما جز همراهی عآطی و تقدیر

از او مطلب مهم دیگر آنکه آدم درد را تحمل می کند

مخصوصا اگر از عزیز رسیده باشد اما این وسط بعضی ها ..

اصلا بیخیال بعضی ها !

خوب راستش را بخواهی عکس جان اگر بخواهد

ساده تر از این ها هم برایش از پا می افتم ..

صدای دکتر بود و خنده اش ، او شروع به کارش کرد ،

صدای قلبم خیلی خنده دار بود

در این دنیای بداخلاق چیزهای خنده دار برای حیات الزامی اند

دکتر از در و دیوار حرف می زد می گفت به به چه دلی !

الحق که این دل برازنده ی این دخترک ست

میگفت تو زندگی ام قلب به این قشنگی ندیده بودم

و من هم فکری این شدم که چه میشد مثلا جای بنده ای

که از پس پرده ی ستار العیوبش به تماشای قلب من نشسته

خود خدایش به آدم میگفت که "تبارک به خودم چه قلب قشنگی آفریدم

، چه امانتدار خوبی هستی بنده! "

بعد هم خودم به خودم یادآوری کردم هفت شهر عشق مانده

و من اندر خم کوچه ی اول یاتاقان زده ام

دکتر فکرم را برید و گفت پاشو دخترجان

قلبت چیزیش نیست فقط کمی شکسته که دل شکسته ترش قشنگترست

اما اینجا دوایی برای تو نیست برو متخصص بغض !

درهمان سکوت کشدار این روزها لبخند زدم

و به علم و جامعه پزشکی پوزخند می زدم

که خودم درد و درمانم را می شناسم و اینها با این همه دستگاه

و منطق و بلدم بلدم و مثلا پیشرفت می خواهند درد مرا آرام کنند

همچنان در حال پاسکاری ازین حکیم به آن طبیبم

و هنوز از اکسیر شفابخشی مثل شما حرف نزده ام

نگفته ام که

اگر شما دست روی قلبم بگذاری آرام تر از همیشه ی عمرم خواهم بود

نگفته ام که دست هایتان دارالشفای من ست

و یک عمر دخیل دست هایتان خواهم بود ،

نگفته ام که نگاه هایتان ..

نظرات شما عزیزان:

نام :

آدرس ایمیل:

وب سایت/بلاگ :

متن پیام:

نظر خصوصی

 کد را وارد نمایید:

 

 

 

عکس شما

آپلود عکس دلخواه: